Philippe Cazaumayou, znany pod zapadającym w pamięć pseudonimem Caza, urodził się 14 listopada 1941 roku w Paryżu. Jego ojciec był karykaturzystą, a matka nauczała rysunku. Caza prędko przejął pasję i talent do ilustracji od rodziców, czego efektem było pójście do liceum plastycznego Thonon-les-Bains. Pod koniec lat 60. postanowił wreszcie spełnić się w rysunku science-fiction, który tak bardzo uwielbiał. Będąc pod wpływem twórczości Jean-Claude’a Foresta, autora Barbarelli oraz Guya Peellaerta, twórcy Jodelle i Pravdy, Caza stworzył swój pierwszy komiks – psychodeliczny Kris Kool (1970). Na początku lat 70. projektował głównie okładki dla takich magazynów jak “Fiction” czy “Galaxie”. Na łamach komiksowego czasopisma “Pilote” publikował z kolei krótkie komiksy Contes hystériques oraz Quand les Costumes avaient des dents. W tym samym czasie tworzył okładki do powieści SF i fantasy, czym zresztą zajmuje się do dziś.

W 1975 roku ukazał się zbiór jego ilustracji Fume, c’est du Caza. W drugiej połowie dekady kilka jego krótkich historyjek komiksowych ukazało się w nowo powstałym magazynie “Métal Hurlant”. Tymczasem w konkurencyjnym “Pilote” zadebiutowały Scenki z życia osiedla, które początkowo ukazywały się w epizodach, dopiero potem zebrane zostały w trzy albumy. W Scenkach… Caza nieco odszedł od fantastyczno-naukowych motywów, przenosząc czytelników w nieco satyryczny świat egoistycznego, konsumpcyjnego społeczeństwa.

Na początku lat 80. stworzył album Lailah, łączący wątki SF i erotyki. Sam autor określił rodzaj tego komiksu jako “erotyka metafizyczna”. Od 1982 do 1984 pracował nad L’Âge d’Ombre, mrocznym światem po apokalipsie opowiedzianym w poetyckiej narracji. W późniejszych latach zajmował się filmami i teatrem. W 1989 roku ukazał się pierwszy tom długiego cyklu Le Monde d’Arkadi. 10 lat później premierę miał prequel Nocturnes. Obecnie Caza uznawany jest za jednego z najwybitniejszych twórców francuskiego komiksu. Przede wszystkim ceni się go za science-fiction. Traktuje się go na równi z takimi mistrzami jak Moebius, Enki Bilal czy Philippe Druillet.